डा.युवराज संग्रौला

म बिहान ०७:३० बजे काममा हिँड्छु । म घरमा सुत्छु । यो मेरो श्रमले बनाएको घर हो । मेरो पैसाले किनेको जमिन हो । म यसको कर तिर्छु । मेरो छिमेकीले कोठा भाडामा लगाएका छ्न् । उनी त्यसको पनि कर तिर्छन् ।

मैले बिहान खाएको पाउरोटीको पनि म कर तिर्छु । मैले बाँच्न पनि कर तिर्नुपर्छ । म ६ घण्टा पढाउँछु । मेरो दिमाग र श्रमबापत म तलब पाउँछु । तर, त्यसमा पनि कर लाग्छ ।
म गाडी किन्छु । त्यसमा कर तिर्छु । प्रत्येक वर्ष कर तिर्छु । म पेट्रोल किन्छु । त्यसमा पनि कर तिर्छु । म सडकमा गाडी कुदाउँछु । त्यसको पनि कर तिर्छु ।

त्यस्तै, म सन्तानलाई पढाएबापत कर तिर्छु । म बिरामी हुन्छु । डाक्टरलाई जचाउँदा पनि कर तिर्छु । म औषधि किन्छ । त्यसमा पनि कर तिर्छु । म चस्मा किन्छु । त्यसमा पनि कर तिर्छु ।

म जुत्ता किन्छु । त्यसमा कर तिर्छु । म सर्ट किन्छु । त्यसमा कर तिर्छु । म कट्टु किन्छु । त्यसमा कर तिर्छु । म बिजुलीको शुल्क तिर्छु । त्यसमा पनि कर तिर्छु । म पानी पिउँछु । त्यसमा कर तिर्छु ।

म जीवनका प्रत्येक पाइलामा कर तिर्छु । हर्ट अट्याक हुन्छ । त्यसका लागि औषधि गर्छु । मृत्युबाट फर्किंदा पनि कर तिर्छु । दुर्घटना हुन्छ । मेरो खुट्टा काटिन्छ । तर, मसँग करपनि लिइन्छ । बम पड्किन्छ । म बल्ल बल्ल बाँच्छु । मसँग कर उठाइन्छ ।

तर, यो करबाट के किन्छ सरकार ?

१. मन्त्री र हाकिमलाई महँगो गाडी किन्छ ।

२. मन्त्री र हाकिमले चड्ने गाडीमा हाल्न तेल किन्छ ।

३. मन्त्री र हाकिम विदेश यात्रा गर्न भत्ता दिन्छ सरकार । गत साल १ हजार ४ सय जना हाकिम र मन्त्रीले विदेश डुले, मैले अस्पतालमा उपचार गर्दा तिरेको करले ।

४. दलका कार्यकर्तालाई खर्च बाँड्छ ।

५. बाटोमा एक ईञ्चको पिच गरेर ठेकेदारलाई पैसा दिन्छ । हाकिम र मन्त्रीले ३५ प्रतिशत घुस खान्छ्न् ।

६. देशको व्यापार घाटा सात गुणा बढी भएको छ । टोलटोलका फलफूल दुकानमा अस्ट्रेलियाबाट ल्याइएका स्याउ छ्न् । तर, जुम्लाका स्याउ भैंसीले खाँदै छन् ।

७. गरिबले सिटामोल पाउँदैन । सुकुमबासीको घर छैन । थुप्रै महिला शरीर बेच्न बाध्य छन् । किन ?

म यो देशको सन्तान हुँ । मेरो जिम्मेवारी छ, यो देश जोगाउने । म नागरिक हुँ यो देशको । मेरो जवाफदेहिता छ देशको संंरक्षण गर्ने । तर, मलाई शासन गर्छन् मेरा देशका नेता । मलाई शोषण गर्छन्, मेरा नेता ।

मैले भर्खर एउटा सन्तान पाएँ । उसले यो देशलाई जोगाउन ज्यान पनि दिन्छ भविष्यमा । तर, उसलाई लिएर घर फर्किंदा मैले उसलाई पाएबापत कर तिरेँ । अब उसको नाम दर्ता गर्दा कर तिर्नुपर्छ । उसलाई स्कुल भर्ना गर्दा कर तिर्नुपर्छ । उसको विवाह दर्ता गर्दा कर तिर्नुपर्छ । उसको नागरिकता लिँदा कर तिर्नुपर्छ ।

कहिलेसम्म म कर तिरिरहने ? अनि मन्त्री र हाकिम मेरो करबाट कहिलेसम्म मस्ती गरिरहने ?

म तपाईंलाई भोट हाल्न चाहन्छु । के मेरा यी प्रश्नको जवाफ तपाईंसँग छ ?

के चुनाव मेरो श्रममा लगाएको करबाट बाजी खेल्ने खेल मात्र हो ? हरेक नागरिक सचेत हुन अवाश्यक छ । सोध्नुहोस् प्रश्न । लोकतन्त्रलाई आफ्नो हातमा लिने प्रयास गर्नुहोस् । निराशा होइन, चेतनाको खेती गरौं ।

(डा.युवराज संग्रौलाको फेसबुकबाट साभार । डा.संग्रौला पूर्वमहान्याायधीवक्ता एवम् सत्तारुढ नेकपा निकटका वरिष्ठ अधिवक्ता समेत हुनुहुन्छ ।)