मेरो नाम राजेश, मेरो घर त्रिवेणी गाउँपालिका– ६, शङ्खमूल, सल्यान । कर्मथलो जनकपुर ।

मेरो जागिर जनकपुर जिल्ला प्रशासनमा सुब्बा पदमा ।

वि. स. २०६३ सालको दशैँको विदा सकेर, म रात्रिबसमा सल्यानबाट जनकपुरतिर गइरहेको थिए ।

बसले गोरुसिङ्गेको लेखनाथ होटलमा करिब ८ बजे खाना खुवाउन रोक्यो ।

म स्टाफहरूसँग बसेर खाना खान थाले ।

मेरो आँखा पल्लो टेबलमा बसेकी मैयासँग जुध्यो !

फेरि आँखा तल पारेर खाना खान थाले ।

खाना खाई सकेर चुरोटको सर्को तान्न, म बाहिर निस्के !

चुरोट तान्दै थिए, खलासीले ‘जनकपुरको गाडीको प्यासेन्जरहरू जति चढुम !’ भन्न थाल्यो !

सैनामैना आइसकेपछि, गाडी रोकियो, हाम्रो मात्र नभएर, दुबैतिरको आउने जाने गाडीहरू रोकिएको थियो ।

सैनामैनादेखि लगभग ३०० मिटर पूर्वतर्फको जेठी नालामा समस्या रहेछ ।

‘पूलमा धराप (बम) थापेको छ रे, त्यसैले आर्मीहरू आएर बम निष्क्रिय गर्ने रे अनि मात्र बाटो खुल्छ रे !’ भन्ने हल्ला सुनियो ।

माओवादी, मधेशवादी, क्षेत्रीय संघसंठनको अनेकन माग अनि खिचातानीले थल थलिएको मेरो देश ।

एक ठाउँबाट निस्किएर अर्को गन्तव्यसम्म पुग्न पनि ज्यानको बाजी थापेर हिड्नु पर्ने अबस्था ।

हामी यात्रुहरू बसबाट ओर्लेर, बसकै छेउछाउ टहलिन थाल्यौ !

अघि आँखा जुधेकी मैया पनि मै भए तिर आइन ।

मैले नाम सोधे ।

नाम ‘रूपा’ रहेछ ।

लगभग रातिको पौने १२ बज्दा पनि जेठी नालाको समस्याले बाटो नखुल्ने छाटकाट देखिएपछि ड्राइभरले भैरहवाको बाईपासको बाटो लैजाने निर्णय गर्‍यो र हामी पनि जान तयार भयौँ !

१२ बजे त गाडी नारायणगढ पुग्नुपर्ने तर, हामी भने सैनामैनामा नै ।

गाडी फर्काएर गोरुसिङ्गेतिर नै लग्यो त्यसपछि भैरहवा हुँदै बर्दघाट निकाल्यो ।

खै ? रूपाले सिट साटे छिन कि क्या हो ।

उनी त मेरो छेउको सिटमा पो बसिन् ।

मेरो छेउको सिटमा बस्ने दाइ चाहिँ दुई सिट पछाडि रूपाको सिटमा गएर बसेछन् ।

रातभरि रूपा आफ्नै श्रीमान् झै लपक्क भएर आनन्द साथ निदाइन् ।

बिहानको ८ बजेतिर हाम्रो गाडी बर्दघाट पुग्यो ।

बिहान उठेपछि अत्तालिदै अनि सम्हालिदै सरी भनिन् ।

मैले नबोलिकन हाँसेरै ठीकै छ को स्वीकारोक्ति दिए !

रूपाले मेरो बारेमा, मेरो घरको बारेमा सोधिन्, मैले पनि सोधे ।

रूपाको घर मानपुर–७, निमुवा गाउँपालिका, दाङ रहेछ, उनी मिर्चैयामा महिला विकास शाखाकी जागिरे रहेछिन् ।

बिस्तारै बोल्नेक्रम बढेसँगै सामिप्यता पनि झागिदै गए ।

गाडी दाउन्नेको उकालो लाग्यो ।

फेरि दाउन्नेमा पहिरो खसेर बन्द ।

खलासी भाइले बन्द कति बेरमा खुल्छ ? थाहा भएन, यतै खाना खानुस् । भन्न थाल्यो ।

सबै यात्रुहरू खाना खान होटल पस्न थाले ।

हामी पनि,

हिजो अर्कै अर्कै टेबलमा बसेर खाना खाएको आज एउटै टेबलमा !

खाना खाएर, हामी कुराकानीमा नै रमाउन थाल्यौँ ।

लाग्थ्यो, रूपा र म, भरखर विवाह भएर कति घुम्न गएका हौँ !

यतिसम्म नजिक भयौँ कि हामी भए र मिलेसम्म बिहे गर्ने योजनासम्म पुग्यौँ !

दिनभरि दाउन्नेमा नै बसियो, बेलुकाको ७ बजेतिर मात्र जाम खुल्यो !

नारायणगढ पुग्दा मध्य रातको १ बजिसकेको थियो, हेटौंडा पुग्दा बिहानको ४ नै ।

हेटौंडामा नै चिया रोटी खाएर, बिहानको झिसमिसेमा गाडी अमलेखगन्ज हुँदै पथलैयातिर झर्‍यो ।

हामी बागमती के पुगेका थियौँ, त्यहाँ पनि चुरेभावरले बन्द गरेको रहेछ ।

बन्दलाई थाँती राखेर दिन कटाउन गफमा टहलिन थाल्यौँ !

हिजो राति दाउन्नेमा भात खादा बिहे गर्ने गफ गरेको, आजको गफमा छोरी पाए, छोरीको नाम राजेशको ‘श’ र रूपाको ‘रू’ बाट शरू राखौँ है ? भन्न पनि भ्याइ सकेको थियौैँ !

लेखक – डा.किशोर गुरुङ

बिस्तारै भोक लाग्न थाल्यो !

खाजा खोज्न थाल्यौँ तर बागमतीको छेउछाउका टहराहरूमा पहिलेदेखि नै रोकेर राखेको यात्रुहरूले सबै खानेकुरा स्वाहा बनाइसकेको थियो !

एकातिर भोक, अर्कोतिर थकानको सास्ती ।

एकदिनको यात्रा, तीन दिन त भै सकेको थियो अझ कति दिन लाग्ने हो ? थाहा थिएन ।

रूपाले निरौलो स्वरमा, यसरी मागेर खानु पर्दाको र दुख सास्ती अनि ज्यानको बाजी नै थापेर अन्जान यात्री झै यात्रा गर्नु पर्दा आफ्नै देशभित्रको परदेशी जस्तै भान भयो ! भन्दा, देश र देशको अवस्थाप्रति नराम्रो लाग्यो, नमज्जा महसुस गरेँ ।

बागमतीमा पूरै दिन कटाएपछि मात्र बन्द खुल्यो ।

रातको ९ बजेतिर हाम्रो गाडी पूर्वतिर हुईकियो !

लगभग रातको २ बजेतिर बर्दिबास पुग्दा नपुग्दै, त्यहा पनि मधेस आन्दोलनको बन्द रे भनेर गाडी रोक्यो !

बर्दिबासको सातुहरा पुलमा बम थापेको रहेछ ।

बिहानको ८ बजे शस्त्र प्रहरीको टोली आएर बम डिफ्यूज गर्‍यो ।

जनपद प्रहरीले जनकपुर र ढल्केबरदेखि पूर्वतर्फ जानेहरूलाई छुट्टछुट्टै स्कटिङ गरेर लैजाने भए पछि, रूपालाई हाम्रोबाट पूर्व जाने गाडीमा मेल गरिदियो ।

छुट्न निकै गाह्रो भयो, रूपाफेरि चाँडै भेट्ने बाचासँगै पूर्वको गाडी चढेर गइन् ।

म र मेरो मानसपटलमा खेलिरहेकी भविष्यकी छोरी सरू जनकपुरतिर हुँइकियौँ !